"Bere leinua jarraitzeko asmoz, Saint-Laurent itsasertzeko ipar aldean bizi zen arrantzale euskaldun batek, zuen alaba bakarra bertako buruzagi indiar batekin ezkon arazi nahi zuen; bere nahia zen alabak mutil sendoa ekartzea arrantzale bideari jarrai ziezaion. Baina neska artehiztari ingeles batekin liluratu zen". Naskapi herri amerindiarrean kontatzen den Maitale Jazartuak istorioa horrela hasten da. Jean-Claude Dupont etnologoak Mythes et légendes des Amérindiens liburuan bildu du. Aipamen hauez eta istorio ederraz gain, deigarria egiten da, niretzat behintzat, protagonista arrantzale euskaldun baten alaba izatea. Jakina da, arrantzale euskaldunak mendetan itsasoa zeharkatu zutela bakailua eta balearen bila amerika iparraldeko kostara heldu arte. Toponimiek, beste aztarnez gain, euskaldunen lekukotza ematen dute. Hemen ordea, bitxiagoa egiten zait euskaldunok Quebec aldean utzitako arrastoa. Nola bihur daiteke euskaldun bat amerikako indigen herri baten ipuineko protagonista? Zergatik erabaki zuen kontalariak urruneko kultura bateko pertsonaia bere ipuinean sartzea? Zer irudia zuten naskapistarrek euskaldunen gainean?
Liluragarria irudimenaren lurraldea. Pertsonek, munduaren alde batetik bestera bidaiatzerakoan, euren imaginarioak eramaten dituzte soinean, eta heltzen diren lekuetara bertakoekin partekatzen dituzte, gehinetan horren kontzientzia izan gabe. Iruditerien sinkretismoak ematen dira, eta mundua aberatsago egiten da. Lekualdatze horiei hesi arantzadunak jartzea, izate humanoaren liluraren kontrako atentatua da. Eta istorio ederrei bidea moztea.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina