Jende humanoaren
hizkuntzaren gaineko sorreraz Xurxo Mariño zientifiko galiziarrak hauxe idazten
du “La conquista del Lenguaje” (Shackleton books 2020) liburuan: “(…)hastapen haietan eszenatokia izaera
ikonikoa zuten hitz solteekin osatua egongo zen (onomatopeiak, keinu ikonikoak
soinuekin nahasiak, eta abar), non erraza dirudi ezartzea eta besteei ikus
araztea harreman bat dagoela hitza eta errepresentatzen duen gauzaren artean,
sinbolismorantz bidea zabalduko zuen harremana.” Interesgarria
benetan. Alde batetik, arbaso haien
burmuinaren eta nerbio sistemaren garapen
harrigarria ematen ari zela; bestetik, inguruaren ulertze eta azaltze
sinbolikoa garatzen hasi zen. Ahots soinuak, keinuak, hitzak, gauzen
izendatzea, pentsamenduen azaltzea, komunitateak ulertuko eta konpartituko
zituen kontzeptu sinbolikoak asmatzearen eta garatzearen prozesu liluragarria.
Komunitate ezberdinek euren munduei hitzak jartzen. Hitzen asmatze berak,
prozesu liluragarria bihurtuko zen hasiera hartan. Hitzaren jolasean, kontu
kontari mundu sinbolikoak azaltzen gabiltzanontzat, fantasiari hitzak
jartzearen deskubrimendua da. Eta, nola demontre egiten da hori?
Amak kontatzen dit. “Tatula deitzen genuen denek. Nonbait amak soinu handia erosi behar omen zion. Galdetu genion ea jotzen bazekin eta berak ezetz, baina ez zela zaila izango, soinuari alde batetik bestea eragin eta tatula, tatula (soinua imitatzen) egin. Ordutik Tatula deitzen genuen. Ikasi al zuen jotzen? Ez.” Ze ederra den hitzen jolasa.
GARA egunkarian argitaratutako zutabea
