era mintzatzea, ustekabean edo dena delako interesagatik bildutako asanblada bati”. Ondoren azalduko nola behar zaion mintzatu auditorioari. Ez da gauza berria besteen aurrean berba egiteko arrazoiaz eta, batez ere, baliabideez irakaspenak eskaintzea. Aristotelesek “Erretorika” edo Zizeronek “Hizlaria” liburuetan horren gaineko argibideak eman zituzten. Garai batean apaiz sermolari onak batetik bestera deitzen zituzten euren mingain abilaren graziak erakutsi zitzaten pulpitutik. Ez da erraza jende aurrean mintzatzea. Irene Vallejok Infinitua ihi batean liburuan (Fernando Reyren itzulpen zoragarriarekin argitaratu dena) azaltzen digu Grezia zaharrean epaiketa batean defentsa edo akusazioa egin behar zuenak, baina hizketan iaioa ez zenak, mintzaldia idatziko zion profesionala kontratatzen zuela: logografoa. Pertsonaia hau hizlaria omen zen eta lan hauekin, dirua eta ospea bilatzen zituen.
Kontalariak, sortzaile eta artista garen aldetik, Grezia zahar hartako hizlarien antzera, bizimodu prekariora kondenatuak gara; baina, beharbada, orduko haiek asmatu zuten bezala, besteentzat hitz eder eta zehatzez osaturiko ahoz gora emango diren diskurtsoak idazteko bidea deskubrituko beharko genuke, ospea eta izen ona irabazi asmoz. Kontalari izatetik logografo izatera. Hara hor prekarietateari aurre egiteko irtenbidea. Edo ez.
