2020(e)ko urtarrilaren 16(a), osteguna

UHARTEAK

Ba dago, nonbait, uharte berezia, bitxia, harrigarria. Inork ezagutzen ez duen lekuan, inoiz deskubritu gabea. Ordea, badago liburutegi zahar batean uharteraino heltzeko mapa. Inork ez du gogoan nork egin zuen, ezta nork ekarria den.  Mapa bera, uharte bat da liburutegiko liburuen artean. Apalategi amaiezinetan galduta dago, eta bere existentzia liburuzainen artean pasatako kontu zahar bat dela uste dute askok. Kontatzen dute, honetaz dakitenek, uhartera nola heldu jakiteko, mapa behar dela aurkitu; eta mapa aurkitzeko bidea istorio zahar batean erakusten da. Ze istorio izango da hori? Nork jakingo du? Nork kontatuko du? Inork entzun al du? Horren jakinminez, aspaldi zaharretik kontalari bat ekartzen zuten liburutegira. Kontalaria beti desberdina zen, bertakoa edo urrutiko hiri batetik ekarria. Kondairak hamaika hizkuntzetan kontatzen ziren. Eta kontalariak entzuteko, beti jendez lepo egoten zen liburutegia; inork ez baitzuen galdu nahi uharte galduaren mapa galduaren istorio ezezaguna. 
Kontalaria uhartearen maparen jabea da. Agian ez daki non daukan, edo daukanik ere.
 Beharbada kontalaria uharte horretan dagoen Itsasargiaren biztanlea da. Istorio bat kontatzen duen bakoitzean argia pizten da,  galdua dagoenak nora jo jakin dezan. Uhartea ezezaguna da kontalariaren mintzoa argitzen ez den bitartean. Itsasargia desagertuta, uhartea galduko da betirako; galduko dira bere istorioak, galduko da bere oroimena. Orduan, liburutegi zaharreko apalategi amaiezinetan, mapa bat desegingo da, kontalari bat isilduko da, mintzoa ahaztuko da.