Behin herri txiki batean kontalari
baten etorrera irrikan itxaroten zuten. Ezaguna zen kontalari hura eta joaten
zen lekuetara jendea erruz bildu ohi zen bere kontakizun ederrekin zein hizkera
zoragarriarekin gozatzeko asmoz. Kalea, denda eta tabernetan ez zegoen beste
gairik berriketaldietan. Emanaldiaren aurreko igandean apaizak pulpitutik parabola
biblikoak ekarri zituen gogora, merezi zuten kontakizun bakarrak zirela gogora
araziz, eta Jainkoaren berba zela zoragarriena.
Eguna heldu zen. Ordu erdi lehenago
antzokia lepo zegoen, guztiak kontalariaren zain. Ikuskaria hasteko minutu
batzuk gelditzen zirela heldu zen kontalaria. Antzokian sartu zen, pauso
lasaiez. Eskenatokira zuzenean sartu beharrean, pasillo erditik abiatu zen
taulara. Ordura arte entzuten ziren murmurioak isiltasun bilakatu ziren,
isiltasun jakingarria, gehienek ez baitzuten inoiz kontalari bat entzun.
Kontalaria bere baitan zihoan, mantso, inor ez balego bezala. Eskenatokira
eskailera txiki hartatik igo zen. Taularen erdian jarri zen jendeari begira.
Publikoa isilik begira, eztulik ere ez zen entzuten. Iragarritako ordua jo
zuenean, kontalaria arnasa hartu eta ahots karraskatu batekin esan zuen: “Ezer
ez dago”. Eta eskenatokik jaitsita etorritako bidetik alde egin zuen.
Hurrengo egun, aste eta hilabetetan
denetarako komentarioak eta interpretazioak izan ziren kontalariaren
emanaldiaren gainean. Azkenean hamaika bertsio sortu ziren kontaketa saiotik,
eta aiton amonek euren bilobei kontatu zieten. Herri hartara ez zuten inoiz
gehiago beste kontalaririk ekarri.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina