Transmisioa

         Non dago ipuinen gordelekua? Zein lekuetan ezkutatzen dira? Nork ateratzen ditu handik? Eta noiz? Norengandik ikasi bidezidor ezkutu hori? Aho bat zabaltzen denean eta segidan esan: “Zatoz, entzun nahi al duzu kontu ederra?”; edo, besterik gabe, hitz aspertuaren erdian, norbaitek dioenean: “Aurrekoan kontu itzela kontatu zidaten…”; beharbada orduan, oharkabean, istorioa askatuko da. Gure barne bideetatik mantso eta leun badoa. Eta, gure baitan itsatsita geratuko da, irteteko zain. Egun batean, beste norbaiti kontatzeko irrika izanen dugu. Ipuinen gordelekura jo, eta handik ekarriko dugu. Eta, aho batetik bestera bidaia amaigabea egingo du, espazioan eta denboran.

         Batzuetan, ordea, gordelekurainoko bidea eten egiten da. Aho bat isiltzen da. Mundu bat desagertzen da. Orduan, nork azalduko dizkigu munduan izan diren, diren, eta izango diren gertakari harrigarriak? Nola ikasiko duzu hitzaren jolasaren ederra? Irudikatzearen bide zoragarriak nola hartu? Orduan, norbait ahanzturaren altxorraz jabetuko da. Oroimen berriak salduko ditu. Ahots bakarraren monopolioa jarriko du martxan, oharkabean, itxura ederrez mozorroturik. Hitzaz jabetuko da.

         Ahoa Bete Hots, ahozkotasun jardunaldietan Transmisioa izan dugu aurten gai nagusia. Antzerkia, kantua, bertsolaritza, kontalaritza arlo ezberdinetako hizlariak honen gainean jardun dira. Gogoeta interesgarriak eta beharrezkoak, eta guztietan kezka bat sumatzen zen airean: noren esku dago egun kultur transmisioa? Zein interesen menpe dago? Gure hitza besteen ahoetan utziz gero, irudimen gormutua baino ez zaigu geratuko. Bidea etenda.