Medikuntzan
erabili ohi den terapia terminoa gaixotasun baten tratamendua da. Beraz,
gaixorik egonez gero terapia bat jarriko dizu medikuak, kimioterapia,
esaterako. Terapia aurretik, jakina, gaixotasuna diagnostikatu behar da.
Gaixotasuna osasunaren kaltetzea da, larria edo arina. Badago beste esanahi bat
gaixotasuna grina kaltegarri gisa edo
moraltasunean edo izpiritualtasunean aldaketa bezala definitzen duena. Ikus
dezagun bigarren hau, izan ere, interpretazioetarako bide ezberdinak zabaltzen
baititu. Izpiritua, zer demontre da? Nola kaltetzen da? Non kokatzen da? Nola
sendatuko da? Gaixotasunaren definizio honek denetarako interpretazioak
zabaltzen dituenez, ustezko terapiak zabaltzen dira, gero eta eztakizerterapia
gehiago sortuz. Horietako bat, ipuinterapia.
Hainbat
gaxotasunei aurre egiteko ipuinak tresna terapeutiko gisa erabiltzea gauza bat
da, antzerkitik ekarritako rol jokoak
erabiltzen diren gisa; baina, zer gertatzen da ordea, halako ustezko terapia
kontalaritzarekin nahasten denean? Eta okerrago oraindik, terapia hori
aplikatzerakoan medikuntza prestaketa sakonik, askotan inongoa, ez duen jendeak
erabiltzen duenean, ez ote gaude, gutxienik, fraude baten aurrean? Halako
terapiak aurkezterakoan sasi hizkera zientifikoarekin aurkezten dira, jende
guztiok omen ditugun afektibitate edo bizitzari aurre egiteko eskasiak
erremediatzeko bide miragarri gisa. Kontalaritzaren funtsa hori al da?
Ipuinterapia kontalaritza al da? Sendabidea? Gauza bat da sormen artistiko
baten aurrean, sortzaile edo jasotzaile gisa, senti dezakegun barne ongizatea,
eta beste bat arrunt ezberdina terapia bezala azaltzea, alegia, gure
gaixotasunentzat sendabidea. Kontalariok sortzaileak gara, ez terapeutak.
Pertsonak sendatzeko tresna medikuntza da. Jardun artistikoa, berriz,
kontalaritza. Bakoitzak,bere aldetik, bizitzaz gozatzeko bideak.
GARA egunkarian argitaratutako zutabea
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina