2014(e)ko urtarrilaren 7(a), asteartea

Terapiak

            Medikuntzan erabili ohi den terapia terminoa gaixotasun baten tratamendua da. Beraz, gaixorik egonez gero terapia bat jarriko dizu medikuak, kimioterapia, esaterako. Terapia aurretik, jakina, gaixotasuna diagnostikatu behar da. Gaixotasuna osasunaren kaltetzea da, larria edo arina. Badago beste esanahi bat gaixotasuna grina kaltegarri gisa  edo moraltasunean edo izpiritualtasunean aldaketa bezala definitzen duena. Ikus dezagun bigarren hau, izan ere, interpretazioetarako bide ezberdinak zabaltzen baititu. Izpiritua, zer demontre da? Nola kaltetzen da? Non kokatzen da? Nola sendatuko da? Gaixotasunaren definizio honek denetarako interpretazioak zabaltzen dituenez, ustezko terapiak zabaltzen dira, gero eta eztakizerterapia gehiago sortuz. Horietako bat, ipuinterapia.

            Hainbat gaxotasunei aurre egiteko ipuinak tresna terapeutiko gisa erabiltzea gauza bat da,  antzerkitik ekarritako rol jokoak erabiltzen diren gisa; baina, zer gertatzen da ordea, halako ustezko terapia kontalaritzarekin nahasten denean? Eta okerrago oraindik, terapia hori aplikatzerakoan medikuntza prestaketa sakonik, askotan inongoa, ez duen jendeak erabiltzen duenean, ez ote gaude, gutxienik, fraude baten aurrean? Halako terapiak aurkezterakoan sasi hizkera zientifikoarekin aurkezten dira, jende guztiok omen ditugun afektibitate edo bizitzari aurre egiteko eskasiak erremediatzeko bide miragarri gisa. Kontalaritzaren funtsa hori al da? Ipuinterapia kontalaritza al da? Sendabidea? Gauza bat da sormen artistiko baten aurrean, sortzaile edo jasotzaile gisa, senti dezakegun barne ongizatea, eta beste bat arrunt ezberdina terapia bezala azaltzea, alegia, gure gaixotasunentzat sendabidea. Kontalariok sortzaileak gara, ez terapeutak. Pertsonak sendatzeko tresna medikuntza da. Jardun artistikoa, berriz, kontalaritza. Bakoitzak,bere aldetik, bizitzaz gozatzeko bideak.

GARA egunkarian argitaratutako zutabea

iruzkinik ez: