Behin, Hendaiako Ikastolaren eskutik,
bertsoak eta ipuinak aurrez aurre jartzeko aukera ederra izan genuen, Amets
Arzalluz bertsotan eta ni kontaketan. Prozedura sinplea zen, batak besteari erantzun behar genion bakoitzak
bere eremutik. Arrunt interesgarria, baina era berean zaila. Ipuin bat
kontatzen hasi nintzen, ondoren ipuinari bertsotan erantzun behar Ametsek, eta
segidan nik beste ipuin bat hari erantzuten. Eta joan etorri honetan egin
genuen saioa. Tarteka izerdi hotzak errekorritzen zidan bizkarra, bertsoa
entzun bitartean zein ipuin kontatuko ote nuen erabakitzen eta buruko ganbara
hankaz gora jartzen. Pentsatzen nuen bertsolariak errazago izango zuela, bestelako inprobisaketak aritzen baitira;
ordea, Ametsek komentatu zidan berarentzat ere konplikatua zela ipuina entzun
bitartean zeri heldu bertsoa osatzeko ondoren. Beraz, biontzat ariketa ederra
bihurtu zen lehia, ahozkotasuna puri purian landuz.
Bertsoa eta kontaketa ahozkotasunaren ikur
nagusiak izango dira seguraski, bata erriman eta bestea prosan garatuz, baina
beti ere mundu berdinaren azalpen artistiko aspaldikoak. Ahozkotasuna mendetan
eta mendetan jendarte baten adierazbide bakarra izan dugu, eta ahoz aho hainbat
jakinduri transmititzen joan dira, are gehiago euskaldunon artean, gure hizkuntzan
alfabetizatzea ukatu izan zaiguna. Bertsogintza zein kontalaritza jakinduria
horiek transmititzeko tresna izateaz gain sormen artistikorako tresna
garrantzitsuak izan dira. Gaur egun, ahozkotasunaren bi azalpen artistiko hauek
garaikidetasunera heldu dira eta bide horretatik ekiten diote, alegia, ez dute
garai bateko funtzioa betetzen bere osotasunean, beste edozein sormen
artistikoaren bidetik abiatzen baitira. Biak elkarren aurrean jartzea,
ahozkotasunaren indarraren isla litzateke.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina