Urrutiko hondartza ezezaguna, ur urdin gardenaren epela, itsasertzan eguzki gori erraldoia, haize nagiak azala laztantzen. Denbora geldirik.Une hori baino ez dago. Eguzkia apaltzen doa. Itsasoa kixkaltzen. Eta bizitzak beste zentzu bat hartzen du. Mendi puntatik munduaren zabala oinpean. Lurralde zimurra. Gain honetan harri soilek bizitzaren biluztasuna ekartzen dute gogora. Behean zuhaitzen eremu amaigabea. Eguzkia lur azpiko premura doa, esne eztizko ibaiak argitzera. Hodei zantzuek zeruaren urdina zartatzen dute. Haize leun epelak azala kitzikatzen du. Begi ninietan mundua ageri da. Arnasa geldotzen. Gorputza lurrari lotzen. Goiza beroa luzatzen da, esnatzea luzatuz. Alferkeriak hartu du gorputza, haize beroa gorputz biluzian biltzen da. Denbora desagertu da. Amets gozoetan galtzen da gogoa. Esku batek ondokoaren azala laztantzen du, geldo, arin. Moteltasunak hartzen du mundua.
Oporrek gure iruditeria elikatzen dute. Imajinario horretan gabiltza murgilduta, oroimenaren harira. Kontalariak iruditeri horiek elikatzen ditu, irudimena oporretan jarriz, mundua beste begi batzuen bidez irudikatzeko. Errealitateari aurre egiteko. Oporrek bezala, kontakizunek mundua imajina arazten digute. Zertarako bada oporrak, gero ez badira kontatzen?
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina