2015(e)ko otsailaren 19(a), osteguna

Lehen Hitza

         Eskenatokiak 7 metro zabal ditu eta beste 4 sakonera. Hutsa dago. Ilun. Aretoko argiek eskenatokiaren hustasuna agerian uzten dute. Publikoak eserlekuetan itxoiten du. Minutu gutxi barru hasiko da funtzioa. Kontalariak oihalen artean espazio hutsa begiratzen du. Publikoaren zurrumurrua entzuten du. Kalkulatzen ari da zein izango den lekurik egokiena agertokian kokatzeko. Zein izango da egingo duen bidea. Zenbat urrats eman beharko ditu? Fokuen argitan aurreikusi bezala lekutu behar da. Publikoa sartu aurretik eszenariora irteteko ibilbidea errepikatzen egon da. Antzokia hutsarekin irudikatu du jendea. Irudikatu du nola hasiko den. Antzoki hutsa liburu zuria iruditzen zaio. Eta orain, ikuskaria hastear dela, guztia errepasatu du bere buruan. Kezka larria du ordea; zein izango da esango duen lehen hitza? Agur soil batekin hasiko da edo ipuin baten hasiera ohiko batekin? Zein izango une egokia lehen hitza esateko? Ezin du azkarregi hasi, baina ezin da isilune luze batean galdu. Badaki une egoki bat dagoela, sumatzen den unea, beti ezberdina dena, ezin entsaiatutakoa. Espazio hutsean barrena abiatutakoan eta jende aurrean kokatzerakoan, bada une bat, une zehatz bat, lehen hitza esateko; arnasa hartu eta naturaltasunez, lasaitasunez, ahotik irteten uzten duena. Hitz horrek, keinu, mugimendu sotil batez lagunduta egongo da, edo ez. Lehen hitz horrek kontalariaren soinu espazioa iragarriko du.

         Itzali dira argiak. Zurrumurruak isildu. Eskenatokiko argiak piztu dira. Ikuskaria hasi da. Kontalariak arnasa sakon hartu eta espazio hutsean barneratzen da. Lehen hitza du lagun.

iruzkinik ez: