Alfonso Sastre idazle eta
antzerkigileak kontatzen zuen bera arraro samar sentitzen zela bere lanbidea
zela eta. Zioen idazleen artean antzerki gizontzat hartzen zutenez, beste
“talde” bateko zela. Antzerkizaleentzat, berriz, idazlea zenez, berdin beste
“talde” batekoa. Berak, ordea, ez zuen halako sentipen kontrajarririk, izan ere
berak idazletzat hartzen du bere burua eta, era berean, antzerki mundukoa;
kontradikziorik ez du ikusten, detaile txiki bategatik: “Nik esateko idazten
dut antzerkia, ez irakurtzeko”, zioen. Ulergarria egiten zitzaidan.
Kontalariak antzeko bidegurutzean
jartzen gaituzte. Arte eszenikoen munduan, literaturan gabiltzan pertsonak
gara. Literaturaren munduan, bestalde, eszenatoki batean agertzen garen ipuin
egileak gara. Jakina, gauzak ez dira txuri edo beltz, baina halako zerbait
gertatzen dela esan genezake. Orain eskola zein liburutegien denboraldia hasi
delarik; kontalariok, bai batzuetatik zein bestetatik, deiak jasotzen hasi ohi
gara, beti ere bi helburu nagusi direlarik: irakurzaletasuna bultzatzea,
batetik; eta bestetik, euskararen erabilera indartzea. Hirugarren bat ere aipa
dezakegu: giza baloreetan heztea haurrak. Hirutasun santu horretatik at,
kontalaritza, berez, helburu dutenak gutxi izango dira. Eta. Jakina, gehien
gehienak haurrei zuzenduak.
Baina arte eszenikoen jaialdiak
antolatzerakoan ere, kontalaritza ez da kontuan hartuko, baldin eta haurrentzat
zerbait egiteko. Nonbait kontalaritza beste “talde” bateko adierazpen
artistikoa d. Eta horrela ibiltzen gara, bi uren artean nortasun propioaren
aldarrikapenean, galdera existentzialak itota: “Baina, zer gara gu?”
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina