Udako oporrak amaitu ostean eta
eskolara itzuliz, oporretarako kontuak ziren nagusi. Gaztela eta Extremadura
aldetik, batez ere, itzulitako ikaskideek hamaika istorio zituzten
kontatzekoak. Sekulako bidaia luzea; askotan egun bete pasa trenez, autobusez,
baita gurdiaz ere egindako bidaia al
pueblo heltzeko. Han, urrutiko beste hamaika lekutatik heldutakoekin
elkartzen ziren, bakoitzak bere kontuekin. Gau beroak, lur sail amaiezinak,
itsasotik urruti! Eta baginen gutxi batzuk al
pueblo joan beharrean en el pueblo
gelditzen ginenak. Gure bidaiak Donostiarako edo Hondarribirako autobusean edo
Topon egiten genituen, hondartzara. Batzuetan oinez osaba-izebaren baserrira,
Lezora, edo aitonaren etxera, Gaztainora, herrian bertan. Edo Sanjuanera, edo
Oiartzungo Karrika auzoko errekara. Auzoa erdi hutsik gelditzen baitzen. Eta
irailean imajinatu egiten genituen ikaskide edo auzokide haiek egindako bidaia
luze haiek, “nora demontre joan dira hainbeste ordu eginda bidaian?” El pueblo, oso urrutiko leku imajinario
bat bihurtzen zen guretzat, non dena zer ezberdin, eta dena zen posible.
Haurrak berezko imajinario bat sortzen
du bere inguruko harremanetatik eta bizipenetatik. Mundu hori ulertzea
kontalariaren lana ere bada. Zerk harritzen du haurra? Nolakoak dira bere
bidaia irudikatuak? Munduaren dimentsioa nolakoa da haurraren ikuspegitik?
Guzti horrek nolako eragina izango du adinean aurrera eginda?
Badira, ordea, haurrak imaginario
ukatua, lehertua dutenak. Gazako haur sarraskituen eskolan istorioek baino,
bonbek egiten dute eztanda. Baina, beharbada, beren herria imajinatzeko
ahalmena ez dute galdu, non hondartzan jolasten diren libre.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina