Agian ipuin bat kontatzerakoan dagoen gauzarik zailenetakoa hastea izango da. Hasierak emango digu etorriko denaren giroa. Istorioa bera baino lehenago dago hasiera. Entzulearen aurrean jarri. Hitzik oraindik ez da irten zure ahotik, baina komunikazioa hasi da. Begiradak, gorpuztaren mugimenduak, ibilera, keinuak... Gauza asko gertatzen dira ipuina kontatzen hasi aurretik. Kontalariak egoera horretan pentsatzen ari dena, entzule/ikusleak pentsatzen ari dena. Elkarri nolabaiteko erradiografia egiten. Eta lehenengo hitza kontalariaren ahotik irteten denean... Ene! Une zaila bezain liluragarria.
Lehengoan Gaskuñako ipuinak irakurtzen ari nintzela, hasiera ederra topatu nuen: "Jo sabi un conte", Nik ipuin bat dakit. Bere soiltasunean, derrepente mundu bat zabaltzen du hasiera honek: kuriositatearen mundua. Eta orduan entzuleak jakin nahiko du zein ipuin dakizun zuk. Imajinatu egoera. Kontalaria jende aurrean jartzen da. Mantxo irten da eskenatokira. Parez pare ditu ikusleak. Arnasa sakon hartzen du eta dio: "Nik ipuin bat dakit", eta fantasiaren munduaren atea zabaltzen du une horretan. Agian, kontalariak berak ere jakin nahiko du zein ipuin dakien berak; entzulea bihurtuko da kontalaria. Haurraren pare jarriko da kontalaria, zerbait daki eta esan egin nahi du. Eta aurrean duen jendeak jakin nahiko du hain modu sinplean bezain zuzenean aurkeztu duena.
Ipuin bat kontatzen hastea ez da erraza, ez; hala ere ez da hain konplikatua. Sinpletasunean dago kakoa, hurbiltasunean, dakizun hori kontatzeko grinean. Norbaiti zerbait kontatzeko duzunean ez duzu errebuelta bihurrietan ibili behar; zerbait kontatzeko duzula esatea besterik ez duzu, eta orduan bere belarriak, eta begiak, eta zentzu guztiak zabalduko ditu jakinminez.
Eta nik ipuin bat dakit, oso ipuin ederra; baina hori beste batean izango da.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina