“Parafernalia asko
erabiltzen nuen, eta horren eraginez umeen arreta desbideratu egiten zen.
Poliki-poliki gauza gutxiago erabiltzen hasi nintzen. Kentzen, kentzen…
azkenean ezer gabe egiten bukatu dut!”.
Maite Franko kontalari irundarrak egunkari honetako Gaur8 gehigarrian, halaxe
azaltzen du kontatzerakoan izandako eboluzioa. Antzerkitik etorria
kontalaritzara, horko eraginaren pean hasi omen zen kontatzen, geroago
soiltasunera, hitz biluzira bidaiatuz. Eta arrazoi osoa du, soiltasunak emango baitio
narrazioari izaera, kontalariari gogoeta eta entzuleari berezko irudimen bidea.
Oteizak zioen gisa eskultura biluztuz, hustuz, soberan dagoena kenduz
gizakiaren arima ulertzeko bidea bilatu nahi izan zuen.
Kontsumoaren eta itxurakeriaren
jendarte honetan ia nahi gabe jotzen dugu betetze lana egitera. Betelanetan
eraikitako jendartea eraikitzen ari gara. Gero, ordea, barne muina ezkutatzen
dituzten gehigarri horiek kentzerakoan ez dugu ulertzen soiltasuna, beldurra
diogu, handiegia egiten zaigu.
Ipuinak
kontatzerakoan soiltasunera jotzea, kentze lana egitea, ipuinaren barne muina
bilatzea, bizitzarako ariketa ere bada. Lan horrek gogoetan jarriko du
kontalaria, hitza eta gorputza lagun biluzik agertuz jendearen aurrean. Eta
ikuslea horrela liluratzeak eskatuko du berarekin komunikazio bideak jorratzea.
Biek beren soiltasuna baino ez dute imajinazioaren bidetan abiatzeko. Eta agian
ikasiko dugu, ipuinak kontatzerakoan eta entzuterakoan bezala, gure bizitzan
parafernalia asko dugula eta kentzen kentzen saiatu beharko dugula; besteek
uler gaitzaten, besteak uler ditzagun.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina