Sorginak

         Sorginak ez dira existitzen- dio neska txikiak. zergatik ez?-galdetu diot. Nire aitak esan dit. Hortik aurrera ez dago eztabaidatzerik; jakina, nola aitaren hitza zalantzan jarri. Dena dela, segur aski, aitak ez dio esan Olentzero ez dela existitzen, nola kenduko dio ilusio hori? Are gehiago aitak gozatu egingo du, normala denez, haurra gezur txiki horretan bizi arazten; izan ere kalean Olentzero ikusitakoan, eta zer esanik opariak jasotakoan, jartzen zaion aurpegi dirdiratsuak merezi baitu. Zergatik ordea, Olentzero bai eta sorginak ez? Edo mamuak, edo galtzagorriak, edo intxixuak…

         Ulergarria da gurasoen aldetik haurrak sineskeriarik gabeko bizitza eman nahi izatea, errealitatean txertatuak nahi izatea, alferrikako beldurrak ez sortaraztea. Askotan ordea nahasten dira sineskeriak irudimenaren munduarekin, fantastikarekin, imaginarioekin, sinbologiekin. Borondate onarekin segur aski, ordea, mundu fantastiko horien ukatzea irudikatzearen bideari trabak jartzea da. Haurrak bezala, helduok ere egunerokotasunaren errealitatea bizi dugu, logikarena, zehaztasunarena; baina era berean, mundu ilogikoak, ametsezkoak eta ulergaitzak txertatuak daude gure baitan. Ametsen lurraldetan barneratzen garenean, gure izatearen parte badira, logikatik kanpo badaude ere. Pertsona humanoak hainbat pertsonaia mitologiko eta fantastiko sortu baditu ez da izan errealitateari ihes egiteko, errealitatea bera, bizitza bera ulertzeko baizik.

         Kontalarion zeregina agian existentzia horien berri ematea da, sorginak, intxixuak, basajaunak, etsai zaharrak, lamiak… desager ez daitezen. Haurrak eta helduok logikatik bezala fantastikatik ere ikas dezagun.

Terapiak

            Medikuntzan erabili ohi den terapia terminoa gaixotasun baten tratamendua da. Beraz, gaixorik egonez gero terapia bat jarriko dizu medikuak, kimioterapia, esaterako. Terapia aurretik, jakina, gaixotasuna diagnostikatu behar da. Gaixotasuna osasunaren kaltetzea da, larria edo arina. Badago beste esanahi bat gaixotasuna grina kaltegarri gisa  edo moraltasunean edo izpiritualtasunean aldaketa bezala definitzen duena. Ikus dezagun bigarren hau, izan ere, interpretazioetarako bide ezberdinak zabaltzen baititu. Izpiritua, zer demontre da? Nola kaltetzen da? Non kokatzen da? Nola sendatuko da? Gaixotasunaren definizio honek denetarako interpretazioak zabaltzen dituenez, ustezko terapiak zabaltzen dira, gero eta eztakizerterapia gehiago sortuz. Horietako bat, ipuinterapia.

            Hainbat gaxotasunei aurre egiteko ipuinak tresna terapeutiko gisa erabiltzea gauza bat da,  antzerkitik ekarritako rol jokoak erabiltzen diren gisa; baina, zer gertatzen da ordea, halako ustezko terapia kontalaritzarekin nahasten denean? Eta okerrago oraindik, terapia hori aplikatzerakoan medikuntza prestaketa sakonik, askotan inongoa, ez duen jendeak erabiltzen duenean, ez ote gaude, gutxienik, fraude baten aurrean? Halako terapiak aurkezterakoan sasi hizkera zientifikoarekin aurkezten dira, jende guztiok omen ditugun afektibitate edo bizitzari aurre egiteko eskasiak erremediatzeko bide miragarri gisa. Kontalaritzaren funtsa hori al da? Ipuinterapia kontalaritza al da? Sendabidea? Gauza bat da sormen artistiko baten aurrean, sortzaile edo jasotzaile gisa, senti dezakegun barne ongizatea, eta beste bat arrunt ezberdina terapia bezala azaltzea, alegia, gure gaixotasunentzat sendabidea. Kontalariok sortzaileak gara, ez terapeutak. Pertsonak sendatzeko tresna medikuntza da. Jardun artistikoa, berriz, kontalaritza. Bakoitzak,bere aldetik, bizitzaz gozatzeko bideak.

GARA egunkarian argitaratutako zutabea