Grabazio batean ikusi nuen orain dela gutxi. Lagun batek erakutsi zidan. Quebec-eko merkatu batean jende andana sartzen da. Musikariak dira gehienak, bibolina, soinua, gitarra eta antzekoak jotzen, kalejira ederra osatuz. Eraikinaren erdian dagoen plazatxo baten erdian dagoen mahai batean bibiolin jole bizar zuri bat igo eta istorio bat kontatzen hasten da, musikariek jotzen jarraitzen dutelarik. Gero eta jende gehiago hasten da biltzen mahaiaren bueltan. Kontalariak alde batera eta bestera jiratzen da hitza ahoan eta gorputzean, adoretsu, musikariak lagun. Istorioa amaitzear dagoenean, kontalariaren inguruan sekulako jende multzoa bildu da, festa giroan. Egun horretan merkatua eros lekua baina erromeria lekua bihurtu zen, une batez bederen.
Garaiotan gero eta
pribatizatua gertatzen ari den kalea bizi pozaz hartzea, herritarrak beraiek hiriaren
bizitzaren garapenean protagonista bihurtzen laguntzea da. Eta istorioak
kontatzea hiriaren espazioak irudimenaz betetzen lagun dezake. Baina ipuinek
bestelako espazioak behar dituzte. Kontalari batek sortutako ipuin espektakuloak bestelako lekuak behar
ditu, ere. Ipuinak kontatzea ez da, besterik gabe, jendeari
istorio ederrekin liluratzea. Baldintza desegokietan, lilura zapuztu egin
daiteke. Ipuin ikuskari batek leku egokiak behar ditu, kontalariak bere lana txukun
eskain dezan, publikoa eroso egon dadin. Ederra da merkatu bateko mahaian igota
ipuin bat kontatzea erosketan dabilen jendeari, espazio publikoak humanizatzen baititu,
baina ipuin ikuskariak humanizatzeko bestelako lekuak ere behar dira. Antzokiak
igoal?
